Adelheid d'Everstein - جرد الجدول

Był trzecim dzieckiem, a zarazem trzecim synem (i drugim, który dożył wieku dojrzałego) księcia wołogoskiego Filipa I i Marii, elektorówny saskiej. Po śmierci ojca w 1560 rządził wraz z bratem Janem Fryderykiem księstwem wołogoskim pod regencją matki i stryja Barnima IX Pobożnego a także krewnych: księcia sasko-gotajskiego Jana Fryderyka oraz Wolfganga, księcia Anhaltu. W 1567 wraz z bratem objęli samodzielne rządy w księstwie wołogoskim. Po rezygnacji z władzy w 1569 stryja, Barnima IX Pobożnego w wyniku dokonanego z braćmi 23 lipca tegoż roku podziału Pomorza miał otrzymać księstwo wołogoskie, ale zrezygnował z władzy na rzecz młodszego brata, Ernesta Ludwika, zadowalając się okręgiem obejmującym Bardo i Nowopole (Neuencamp). W 1592 po śmierci Ernesta Ludwika przejął władzę w księstwie wołogoskim jako opiekun jego nieletniego syna Filipa Juliusza. W 1603 przekazał władzę bratankowi, a sam objął panowanie w księstwie szczecińskim po śmierci kolejnego z braci – Barnima X Młodszego. W 1605 najpierw otrzymał Lębork, a po śmierci ostatniego z braci – Kazimierza VII objął też władzę nad Darłowem i Bytowem.

Ożenił się 8 września 1572 w Nowopolu, po trwających od listopada 1571 rokowaniach, z księżniczką brunszwicką Klarą, z którą miał liczne potomstwo. Po śmierci pierwszej żony w 1598 ożenił się powtórnie 31 maja 1601 z księżniczką szlezwicko-holsztyńska Anną w Sonderburgu. Wyprowadzenie młodej pary do Bardo dokonało się 17 czerwca 1601. Zmarł po krótkiej (trwającej od 4 marca) chorobie 7 marca 1606 w Szczecinie, zastał pochowany w kościele zamkowym pod wezwaniem św. Ottona 9 kwietnia 1606. Księstwo szczecińskie odziedziczył po nim najstarszy syn Filip II.