Piotr z Bnina i Opalenicy (Bniński) و 1468 - جرد الجدول

Pochodził z gałęzi Lanckorońskich osiadłej na Włodzisławiu. Był jednym z siedmiu synów Samuela Lanckorońskiego, (zm. 1638) i Zofii Firlej (zm. 1645).

podobnie jak bracia odebrał staranne wykształcenie, nauczycielem jego w domu rodzinnym był Jan Ciągocki. 1639 – kształcił się w Akademii Krakowskiej. 2 sierpnia 1640 – został wpisany do księgi Arcybractwa Różańcowego w Wodzisławiu, fundowanego przez jego matkę[1], występował już wówczas jako pleban wodzisławski. Beneficjum wodzisławskie otrzymał nie mając jeszcze święceń kapłańskich[2]. Na dochody plebana wodzisławskiego składały się między innymi nadane w 1640 r. przez biskupa krakowskiego Jakuba Zadzika dziesięciny z karczunków należących do Wodzisławia i wsi: Świątniki, Laskowa, Łany, Klemencice, Zielonki, Piotrowice, Strzeszkowice, Piskorzowice, i Zakrzów. 1643 – razem z braćmi Przedborem i Pakosławem Kazimierzem rozpoczął studia na uczelni w Ingolstadt, gdzie studiował filozofię do września 1645 r. 1647 – wraz z braćmi Wespazjanem i Pakosławem Kazimierzem uzyskał w Rzymie relikwie św. Perygryna, który stał się patronem rodu Lanckorońskich. 1651 – objął probostwo sędziszowskie, ustępując wodzisławskie swemu dawnemu nauczycielowi Janowi Ciągockiemu. 25 stycznia 1664 kościół sędziszowski wizytował biskup krakowski Mikołaj Oborski i miał wiele uznania i jak najlepsze zdanie o proboszczu sędziszowskim. ok. 1669, kiedy brat Wespazjan postąpił na biskupstwo kamienieckie, został proboszczem małogoskim i od tego czasu swe obowiązki kapłańskie dzielił między parafię małogojską a sędziszowską[3]. Utrzymywał liczne i przyjazne stosunki z okoliczną szlachtą. 1674 – został wybrany deputatem na Trybunał Piotrkowski. 1672 – został kanonikiem poznańskim. 1674 – został kanonikiem krakowskim. Był także sekretarzem królewskim i kanonikiem płockim. Brat Wespazjan zapisał mu w testamencie swoją bibliotekę i uczynił go wykonawcą swej ostatniej woli.